‘Je bent een dief van je eigen portemonnee – en die is al zo leeg’
juni 6, 2018
“Als je naar het gala gaat, kun je niet in een spijkerbroek komen. Dan moet je netjes gekleed gaan”, zegt Rian Brands-van Boxtel van Helpende Handen in Oss. Vaak wordt er op zulke verzoeken om iemand te helpen nog verder gereageerd. “Ik heb een leuke auto, kan ik hem wegbrengen. Dat is zo leuk die reacties die je daarop krijgt”, glundert Vanessa Heij die samen met Rian de stichting beheert.
Van kleding tot aan een complete bruiloft, bij Helpende Handen in Oss kan het allemaal en alles om de minima in Oss
een steuntje in de rug te geven. In een leegstaand pand aan de Hagelkruisstraat worden alle spullen verzameld. Als je binnenkomt zie je de witte lakens over de kledingrekken. “Het lijkt wel een spookhuis”, zegt Vanessa. Zij was ook diegene die met de stichting is begonnen. “Vier jaar geleden zag ik een oproep staan op Facebook dat kinderen in Oss geen Sinterklaas konden vieren. We zijn toen met een paar vrouwen bij elkaar gaan zitten en hebben ervoor gezorgd dat die kinderen Sinterklaas konden vieren. We zijn eigenlijk met speelgoed en snoepgoed begonnen, maar toen waren er mensen die nog van alles over hadden, er kwam op een gegeven moment zoveel binnen dat onze huizen vol stonden.”
‘De volgende dag liggen we dood in ons bed’
Bij een kledinguitgifte zijn de dames de hele dag in de weer. “Om half 11 ’s ochtends komen we met de vrijwilligers bij elkaar en dan halen we de lakens van de rekken af, want het lijkt nu nog een mortuarium”, lacht Rian. Om 1 uur gaan de deuren open. “Meestal staan er dan al mensen voor de deur
Vanessa Heij (36) en Rian Brands-Van Boxtel (47)
of het nou regent of de zon schijnt, er zijn staan altijd mensen”, legt Rian uit. “Wij staan altijd bij de inpaktafel om te kijken of de mensen zich aan de regels houden en kunnen dan nog de kledinghangers ertussenuit halen, maar vooral om even dat contactmomentje te hebben met de mensen, zodat ze zien dat je aandacht aan hen besteedt. We zijn geen HEMA, Wibra of V&D waar je zo even in- en uitloopt, maar echt het persoonlijke contact.” Na de kledinguitgifte gaat alles weer terug in dozen. “We mogen niks laten staan, zelfs de lege dozen moeten mee terug. In buurthuis ’t Hageltje mochten we wel de lege dozen laten staan, Maar na de sloop van t hageltje moesten we alles weer terug brengen naar ons huurpand en de opslag. ‘De volgende dag liggen wij altijd dood op bed”’, legt Rian uit. “Dit geeft niets want dat hebben we ervoor over.”
‘Je moet je schamen als je niet komt, terwijl je weet dat het wel kan’
In het begin van de stichting is er bewust voor gekozen om niet naar loonstrookjes van mensen te vragen. “Toen we met een grote groep vrouwen bij elkaar zaten, wisten we precies waar we op stuk liepen”, zegt Rian. “Hier hebben we ook veel van geleerd”, vult Vanessa aan. “De drempel is daardoor veel lager om naar ons te komen”. Rian en Vanessa komen zo verschillende mensen tegen. “Ik verbaasde me dat zoveel mensen in Oss tot de minima behoren, ik hoor er zelf niet bij, maar ik had vroeger wel veel vooroordelen”, zegt Rian. “Ik kom ook wel eens mensen tegen waarvan mensen zeggen, die woont daar in een grote koopwoning. Kan jij in zijn portemonnee kijken?” Vanessa voegt daar nog iets aan toe. “Het is meer dat de mensen elkaar helpen, we hebben daarom ook het koffietafeltje gemaakt, om mensen met elkaar in contact te laten komen.”
Helpende handen heeft er bewust voor gekozen om via Facebook en via e-mail te bemiddelen. “Via Facebook heb je toch het grootste bereik, veel mond-tot-mond reclame en door een e-mailadres aan te maken, hebben we ook de mensen bereikt die geen Facebook hebben”, legt Vanessa uit. “De meeste mensen benaderen ons vaak zelf via e-mail of via Facebook, we zijn daarin heel discreet en dan weet je van mensen al wat hun situatie is. Wij zeggen ook altijd, je hoeft je voor ons niet te schamen, je moet je schamen als je niet komt en het wel nodig is. Dit is zonde. Je bent zo een dief van je eigen portemonnee – en die is al zo leeg.”
‘We hebben ooit kerstlingerie binnen gekregen, die hebben we er maar niet tussen gelegd’
Er komt van alles binnen bij Helpende Handen. In het begin was het vooral speelgoed en snoepgoed dat er binnenkwam, later kwam er ook kleding binnen. “Alle spullen die hier binnenkomen worden eerst door ons nagekeken, een schoen waarvan de zool helemaal scheef is gelopen, gaan wij niet meer weggeven”, zegt Rian. “Onderbroeken en sokken doen wij ook niet, we hebben ooit lange mannenonderbroeken gehad van een oude man waar nog een luchtje aan zat. Toen hebben we gezegd dat we vanwege de hygiëne geen onderbroeken en sokken meer aannemen.” Naast oude onderbroeken komen er ook gekke dingen binnen. “We kregen ooit kerstlingerie binnen met een bijpassend mutsje erbij, ik heb daar nog een vrijwilliger mee voor de gek gehouden. Dit konden we er niet bijleggen”, lacht Vanessa. “We weten wel wat we ongeveer binnen krijgen en soms kunnen we daar meteen iemand blij mee maken. Ik hoef geen dankjewel, die glimlach die je dan ziet bij die mensen zegt dan al genoeg.”
‘Sinterklaas: hij doet heel leuk en aardig, maar ik moet hem toch afrekenen’
In het pand aan de hagelkruisstraat staat alle kleding opgeslagen. “We hebben van Gemeente Oss en Prevenda dit pand gekregen, maar volgende maand weten we dat we hier weer uit moeten. Dan moeten we weer een pand gaan huren en dat kost geld. Dat is zonde want dat geld besteden we liever aan een kind dat jarig is of aan Sinterklaas: hij doet heel leuk en aardig, maar we moeten hem toch afrekenen”, zegt Vanessa. Het geld dat bij Helpende Handen in Oss binnenkomt, komt vooral binnen door donaties. “We hebben aantal vaste donateurs, zo hebben we altijd een mevrouw die zorgt voor de chips op kinderverjaardagen, en iemand die altijd de taarten maken.” Een vast pand is nog een van de toekomstplannen van de dames. “Als we eenmaal een vast pand hebben, hoeven niet meer alle kleding te verhuizen en kunnen we alles verzekeren, dat scheelt veel stress”, zegt Rian. Doordat Rian en Vanessa dit pand niet kunnen verzekeren, wordt er wel is iets meegenomen. “Vorige week hebben ze hier nog chocoladerepen en peperkoeken meegenomen, en in onze opslag zijn al een keer routers en kledingrekken gestolen. Dan komt wel even de stoom uit je oren”, zegt Rian vol ongeloof. Van de gestolen spullen komt niets meer terug en de daders worden ook niet gepakt. “Die mensen komen zichzelf wel een keer tegen, we zeggen dan ook wel: ‘Karma is een bitch’. Je moet toch zelf weer in die spiegel kijken.”’